Na 6 uur te zijn geplet, hebben we het eindelijk gered;)

Hoi lieve lezers,

Ik schrijf jullie vanuit de meest hilarische busrit ooit. We rijden van Kampot (stadje in Cambodja) naar de hoofdstad Phnom Phen. 

Huh zullen jullie wel denken, ze zat toch in Vietnam, dat klopt! Maar ik maak twee stops in zuid-oost Cambodja tijdens het rondje midden-zuid Vietnam! Dus vandaar...

Maar in ieder geval we hebben dus deze bus geboekt, het zou een vier uur busrit worden en we zouden worden opgehaald bij het hostel. Eerst gaat het al mis omdat pieter zijn telefoon uit zijn zak valt tijdens de tuktukrit om te pinnen. Hier komen we te laat achter, dus die zijn we kwijt.

Daarna rijdt de bus naar het kantoor, en staan we voor het buskantoortje stil voor een dik uur.... waarom? We hebben allemaal (alle passagiers) geen idee. Tja lekker Aziatisch, gewoon weglopen en na een uur weer terugkomen en geen antwoord geven op de vraag waarom je opeens van de aardbodem verdwijnt als buschauffeur .

De bus zat al redelijk vol. Wanneer we eindelijk gaan rijden blijkt dat we nog drie keer stoppen om meer mensen op te halen, wat gewoon echt niet meer past, maar volgens Aziatische begrippen is er nog zeeën aan ruimte. Nu zitten we allemaal op elkaar gepropt in deze van, met overal tassen, zakken, water en zweet. Om een beetje afleiding te hebben schrijf ik jullie maar een nieuw verhaaltje. 

Oke ik startte dus in Ho Chi Minh! Wat echt heel tof was. Met de bus zijn we naar Rach Gia gegaan. Dat was een hele chille bus. Je had stoelen die je helemaal plat kon zetten, dus je kon gewoon (als geen 1,90 bent) liggen! We gingen zelfs met de bus op de boot, was echt een mooie route. In Rach Gia zouden we één nachtje slapen en die ochtend zouden we dan de boot hebben naar het Vietnamese eiland Phu Quoc. 

In Rach Gia is niet veel te beleven, het is een rijk kustplaatsje voor welvarende mensen uit Ho Chi Minh. We gaan even poolen in een poolbar, wat een wedstrijdbar blijkt te zijn. We vonden het al wat raar dat alle mannen zulke professionele handschoentjes aan hadden en ons wat verbaasd aankeken.

De volgende dag hebben we vroeg de boot naar Phu Quoc, het is een fastboat, de rit duurt 2,5 uur. 

Met de taxi gaan we naar ons hostel, super chill hostel met zelfs een veranda op de kamer en een zwembad! 

Toen we naar het hostel reden zagen we een Duitse Bakker. Dus besluiten we daar te gaan lunchen. En oeh wat hadden ze daar lekkere taartjes, vers gebakken BRUIN ZOUT brood en heerlijke soorten vlees. We werden helemaal verliefd op het broodje salami. Tja dat werd onze lunch elke dag op Phu Quoc, sorry Vietnamese keuken, dat we een beetje hebben laten zitten deze dagen.

We gaan die dag naar een beach die nog heel rustig en onbekend zou moeten zijn. Later blijkt het artikel dat ik had gelezen over deze beach 7 jaar oud te zijn, dus je zult het wel raden.... het was helemaal vol met locale en internationale toeristen.

De volgende dag gaan we door het National Park toeren en naar een klein dorpje aan de andere kant van het eiland. Op de terug weg gaan we langs de waterval (die droogstaat) en belanden we in de nachtmarkt. 

Het National Park is echt prachtig, we rijden over een weg door het dal, en overal om ons heen rijzen er bergen op. Prachtig.

Het strandje waar we uitkomen is helemaal stil. Over een houten brug, of naja meer één haute stammetje lopen we naar eiland in de baai. Vanaf de “brug” kunnen we Cambodja zien liggen. We horen muziek van het eiland komen. 

Als we het eiland bereiken zit er een groep locals bier te drinken, heerlijke vis en groenten te eten en karaoke te zingen. Echt geweldig gezicht, zit zitten op hun kleedjes alleen maar grappen te maken en te lachen. Aan de lege bierblikjes te zien, zitten ze er al wel een tijdje. Ze geven ons Vietnamese pindakaas snoepjes en een biertje. Ze kunnen geen woord Engels, maar dansen met ons en duwen de microfoon in onze handen. Ze hebben namelijk over de gammele “brug” waarover wij ook zijn gekomen een serieus grote muziek stereo en microfoon set meegenomen. Later wanneer we terug rijden zien we ze met de stereo en drie personen terugrijden op een gammele oude scooter. Echt hoor Aziatische mensen hebben een ongelooflijk goede balans.

De waterval is minder leuk dan we dachten, omdat het dus droogstaat doordat het geen regenseizoen is. Maar het is leuk om op de rotsen te klimmen en de zon te zien ondergaan achter de mooie palmen. 

We belanden op de terugweg perrongeluk op de nightmarket. Met scooter en al banen we ons met nog tientallen andere scooters een weg door alle stinkende vissen, mooiste kleuren fruit, heerlijkste noten en hele zwijnen koppen en kippenhersenen. We kijken onze ogen uit.

We gaan nog naar wat dorpjes en naar de vuurtoren van Phu Quoc. Het is een super relaxt en mooi eiland. Erg welvarend ook. Waarom zijn we niet achtergekomen, maar we denken door de productie van wijn, veel wijngaarden zagen we namelijk, en veel bloemen productie. Die bloemen maken van Vietnam een heel vrolijk land. Je ziet ze overal, in tuktuks, in bootjes, in kassen en in mooie open velden. Ook alle kleren van de mensen hebben bloemen in alle soorten, maten, vormen en kleuren! Ze matchen de gekste combinaties met elkaar, maar hier kan alles en wordt je er helemaal vrolijk van! Het maakt alles wat vrolijker, ook als je ziet dat bijvoorbeeld de huizen wat armoediger zijn.

We hebben in Vietnam nog niet dezelfde armoede gezien, zoals in bijvoorbeeld de Filipijnen.  Het zal er zeker wel zijn, maar we denken wel minder zichtbaar, of dat door het systeem komt weten we niet. Je ziet overal, vooral in het zuiden, vlaggen hangen met communistische gele rode tekens erop. In Vietnam werken ze met een vorm van communisme die wij niet helemaal begrijpen, maar we kunnen wel zien dat het verschil tussen arm en rijk anders is, dan wij hebben gezien in andere landen.

Na Phu Quoc gaan we naar Ha Tien, een kustplaatsje aan de grens met Cambodja. 

Hier gaan we de dag erna de grens over naar Cambodja. Ook weer zo raar geregeld. We zouden opgehaald worden bij ons hostel en dan zouden we naar de grens gaan. Later blijkt dat we om half 7 s’ochtends worden opgehaald, om daarna twee andere mensen op te halen een half uur rijden van ons vandaan, om daarna terug te gaan naar een kantoortje om de hoek van ons hostel. Oké we hadden dus een uur langer kunnen slapen. Daar moeten we allerlei dingen invullen en opeens 40 dollar meer betalen dan eerst werd gemeld. Na 2,5 uur zitten we dan eindelijk in de bus naar de grens. De grens gaat snel en stelt eigenlijk niet zoveel voor. Na de grens moeten we opeens allemaal een andere bus instappen, alle spullen moeten we versjouwen en er moeten ook nog 5 extra mensen bij, terwijl het busje nog maar twee plekken overheeft.

Pieter en een andere Engelse jongen zitten met hun benen in hun nek en de rest zit volgestapeld met tassen op schoot, waardoor niemand meer iets kan zien en iedereen over de tassen, benen en verschrikkelijke Chinese muziek heen moeten schreeuwen. 

Wanneer we uitstappen in Kampot, kunnen we er met z’n alle om lachen en rennen we allemaal rondjes om het busje om wat gevoel in onze benen terug te krijgen. 

Na een fris colaatje huren we een scooter in het centrum en gaan we op weg naar het hostel. Het hostel ligt aan de andere kant van de rivier, net uit het centrum. Top locatie, zo heb je alles dichtbij maar niet de drukte. 

De rivier is niet helder of extreem schoon, maar goed genoeg om in te zwemmen en de tropische bomen, houten huisjes, felgroene veldjes en prachtige bergen om de rivier heen maken het een paradijsje. Overal vliegen fel witten vogeltjes, die bijna licht geven als de zon ondergaat. 

De laatste middag in dit hostel huren we een kano en gaan we de rivier op, het is een prachtige route, vooral wanneer de zon bijna onder gaat. De bergen krijgen vreemde schaduwen, en de lucht kleurt vel oranje. De vogeltjes vliegen over en de vissersboten komen terug van het vissen op de oceaan. Deze vissersbootjes zijn allemaal prachtig turquoise met rode, witten en roze strepen. De vissers dragen van die Vietnamese rieten hoeden. Ze gaan elke dag met 50 van die bootjes de oceaan op om te vissen, prachtig om die allemaal, als één stoet de rivier op te zien draaien en de stad in te zien varen. Het heeft iets magisch, door de stilte en de verkleuring van de lucht. 

We gaan een dag naar het National Park, wat echt extreem mooi is. De begroeiing is echt heel anders dan we al hebben gezien en de harde wind maakt de enorme bomen nog indrukwekkender. 

Via allerlei kleine dorpjes en een verschrikkelijke slechte weg gingen we gister naar een tempel in een grot. Een lief meisje van 15 jaar, die al haar hele leven speelt in de grotten rondom de tempel, is onze gids. Ze klautert overal als een aapje over, onder, achter en tussen langs. We klimmen helemaal onder de berg door via deze grot. 

Na de tocht gaan we met de kano de rivier op en genieten we van de ondergaande zon. 

In het hostel hebben we een paar hele leuke mensen ontmoet, waarmee we drie dagen veel hebben opgetrokken. Omdat 4 mensen vertrekken van de groep, gaan we met z’n alle uiteten in het centrum. We hebben een leuke laatste avond, waarin we oneindig veel pool battle’s houden en lol maken.

Nu zitten we dus in de bus naar Phnom Phen, met Luc (een Engelse jongen uit de groep), en hopen we er voor vier uur te zijn. Wat nog spannend wordt als we zo blijven rijden als nu. 

In mijn volgende verhaaltje zal ik vertellen hoe de hoofdstad mij is bevallen en zal ik jullie een kleine geschiedenisles over Cambodja bijbrengen. Nu ga ik nog even  heen en weer shaken, zweten en puffen in dit volgepropte busje en kijken naar alle mooie natuur van Cambodja uit mijn door smok beslagen raampje (ach geeft misschien wel een mooi effect). 

Trouwens het is al dagen mooi weer hier, hoe is het daar in nl?

Liefs.