Van de Filipijnen naar Vietnam

Terug naar het vasteland! 

Mijn laatste daagjes in Siargao waren heerlijk. We hadden goed weer en ook nog goede golven. 

Na een ochtend om 5:30 te gaan surfen, gaan we daarna een toer maken naar een natuurlijke poolcave. 

Toen ik zo vroeg, meteen uit mijn bed, met nog slaperige ogen het water in liep, overviel me echt een van de gelukkigste momenten uit mijn leven. Je peddelt naar de opgaande zon, de wolken hangen laag over het water langs de kust lijn en al die palmbomen waaien rustig in de wind. We liggen met vier mensen in het water en zijn allemaal muisstil en wachten om een golf te kunnen nemen. Niemand praat, je voelt dat iedereen voor dit mooie momentje zijn eigen tijd neemt en even met zichzelf bezig is. Uniek ochtendje. 

De zon komt steeds meer op, de wolken trekken weg en het wordt steeds warmer. Om 9 uur gaan we het water uit en rijden we naar Kermit. Een restaurantje dat echt ontzettend lekker eten van over de hele wereld heeft. We eten hier ons ontbijtje en beginnen daarna aan onze toch naar de pool cave. Het is zo’n uur scooteren over een hele mooie weg die slingert tussen dorpjes, bergen, rijstvelden en over riviertjes.   Langs de weg staat een bordje met pool cave. We stappen af en lopen naar het hutje dat langs de weg staat. Als de vrouw in het hutje ons ziet aankomen, schreeuwt ze opeens allerlei woorden in het Filipijns over haar schouder. We schrikken ons dood, maar dan zien we dat op het bankje achter de vrouw een slaperig hoofd omhoog komt kijken. Het blijkt dat de vrouw de gids even wakker maakte om ons door de grotten naar de cave te lijden. Typisch.

We lopen, met de nog slaperige gids, een berg af naar een snel stromende rivier. De gids loopt de rivier in richting de rotsen waar de rivier uit stroomt. We lopen voor 25 minuten de berg in onder de weg door, in het pikken donker lopen we door de stalagmieten en stalactieten. Super mooi. De zaklamp van de gids laat ons zien waar we onze voeten neer moeten zetten. We lopen door het water dat tot aan onze heupen staat. Uiteindelijk zien we lichtstralen op het water en komen we bij de poolcave. Super mooi! Helaas is het water niet super mooi blauw, doordat het regenseizoen is, en er dus veel modder het water in spoelt door alle regen. Maar alsnog vindt ik het super mooi. De rotsen, de bomen die tegen de rotsen aangroeien met hun kronkelende wortels en de palmbomen die je boven de rotsen uit ziet komen. We hebben namelijk onder de weg door de rotsen gelopen en zijn nu aan de andere kant van de weg als je de rotsen opklimt. Vanaf de rotsen kan je de pool inspringen. Van 10 m en van 4 m! Super leuk om te doen en de gids wordt er helemaal enthousiast van dat we springen. Hij zegt dat veel toeristen het niet durven;) en is meteen wakker na een duik.

Omdat dit de laatste dag was, gaan we vanavond lekker uiteten en gaan we uit met wat mensen uit het hostel en vrienden uit het oude hostel. Super gezellig! En leuk om te dansen op het strand bij volle maan! 

De volgende ochtend vliegen we terug naar Manila. Wat een hilarische bedoeling, de beveiliging van het vliegveld op Siargao. De douane apparatuur is kapot, dus moeten ze iedereen’s handbagage en zakken handmatig controleren. Waardoor we twee uur later vertrekken. Je moet hiervoor ook nog tip betalen. We gaan samen met twee Nederlandse meisjes die we al eerder hadden ontmoet naar Haven Backpackers (laatste keertje, na 5 keer terug te zijn gekomen, ga ze missen:() 

We besluiten naar de film te gaan in de Mall en daarna pizzatje te eten. We vieren samen ons laatste Filipijnse dagje. 

De volgende dag checken we ons visa voor Vietnam, boeken we wat bussen/ferries en eten we voor de laatste keer Chicken Adobo. 

Na het eten vertrekken we naar het vliegveld. 

Nou het ging niet heel soepel deze keer. Eerst komen we erachter dat onze vlucht 1,5 uur eerder was dan we dachten, toen had Piet 5 kilo teveel baggage en verloren we een creditcard. Gelukkig kwam alles goed. En zijn we gister nacht in Ho Chi Minh aangekomen! 

Ho Chi Minh is meteen een heel andere stad dan Manila. Niet op elke hoek staat een politieagent met een mitrailleur, het is rustiger en ruikt beter. 

We gaan meteen naar ons hostel en direct door naar bed. 

De volgende dag eten we Vietnamese Mie  (super lekker) als ontbijt en gaan we naar het oorlog museum over de vietcom oorlog.  

Het museum is heel indrukwekkend en ingrijpend. De fotoreportage, gemaakt door Amerikaanse journalisten, is aangrijpend. Er zijn beelden van alles. De manier van leven, bommen, gebombardeerde huizen,  gebombardeerde dorpen en  dode en gemartelde mensen. Van alles. Er zijn zelfs drie ongeboren kinderen bewaard gebleven en in speciaal water tentoongesteld. De foto’s van Agent Orange (het gas dat op het einde door de Amerikanen is gebruikt, waardoor toen en  nog generaties na de oorlog, ook nu, mensen lichamelijke en geestelijke beperkingen krijgen) zijn zo aangrijpend om te zien dat je er kippenvel van krijgt. De oorlog is nog helemaal niet lang geleden en zelfs mensen die toen niet leefden ondervinden er nog steeds gevolgen van. 

Een jongetje (zie foto’s) schreef een brief aan Obama over zijn leven en wat hij droomde, ik kreeg er kippenvel.

De rest van de middag lopen we wat door de stad en pakken we een terrasje. Het is hier al leuk genoeg om gewoon naar de straat te kijken, naar alles wat voorbij komt. Zoveel kraampjes, mensen en de gekste karretjes. Je kijkt je ogen uit. 

Vandaag is onze laatste dag in Ho Chi Minh. We hebben er twee dagen gehad. Morgen gaan we door naar Phu Quoc via Rach Gia. Vandaag zijn we nog met een tour mee geweest naar de Tunnels die werden gebruikt door de Vietnamezen in de oorlog. 

We rijden voor 1,5 uur door de buitenwijken van Ho Chi Minh, die er mooi en gezellig uitzien, naar de tunnels toe. Overal zie je streetfood restaurantjes, sommige hebben zelfs hangmatten in plaats van tafeltjes. Heerlijk om die mensen zo lekker te zien chillen. 

De tunnels zijn aangrijpend, we lopen door een groot bebost gebied, waar een deel van de overgebleven tunnels liggen. Ze zijn zo ontzettend nauw, lopen zo diep  en de vallen voor Amerikaanse soldaten die er in zijn verstopt zijn echt geniaal maar zo pijnlijk dat je er kippenvel van krijgt. 

We mogen (door eentje die wat ruimer is gemaakt voor “westerse” toeristen) heen lopen, of naja meer kruipen. 

Het is zo nauw dat meerdere mensen even klem zitten en je krijgt na 1 seconde respect voor de soldaten en andere onderduikers die hier maanden hebben doorgebracht.  Na het hele gebied te hebben doorlopen, hebben we veel geleerd en gezien over het leven in de tunnels en erbuiten. 

We gaan moe terug naar Ho Chi Minh. Nu eten we wat en zometeen gaan we onze tas inpakken voor onze eerste echte bestemming in Vietnam! 

Ik heb nu al een super leuke tijd in Vietnam gehad. Twee daagjes van lekker eten, gekke muziek, drukke straatjes, kleine steegjes, heftige verhalen en leuke ontmoetingen! 

Ik heb er zin in! 

Liefs, en fijne carnaval voor sommigen,

Rosiee