Nepal!!!

Hier zijn zij en daar ben ik

Ik weet eventjes niet zo goed waar ik moet beginnen. Ik heb zoveel meegemaakt de afgelopen dagen, dat ik de tijd en volgorde helemaal kwijt ben. En ik al dagen geen idee heb welke dag het is.

Het verschil tussen de plek waar ik nu ben en waar ik jullie voor het laatst scheef zijn een wereld van verschil, het maakt dat ik het gevoel heb dat het een maand geleden is dat ik in het mooie Hoi An was. Ik zal daar maar beginnen.

Nadat Pieter eindelijk echt was ontslagen uit het ziekenhuis, gaan we helemaal gelukkig met stralende zon op pad naar ons hostel terug. Lieve Doung geeft ons lekker en drankjes als we aankomen, en zorgt dat we een goede kamer hebben. We besluiten onze  resterende tijd in Vietnam in Hoi An te blijven. Piet moet aansterken en Hoi An is geweldig, dus we hoeven er ook niet weg. We toeren op de scooter door het hele gebied, tussen prachtige rijstvelden en de schattigste dorpjes. Ook gaan we naar het oude centrum, dat in de avond in een soort sprookje veranderd door alle lampionnetjes aan licht. Ze zijn overal, ze hangen, ze varen door het water en staan overal op en onder. Het maakt het een nachtelijk paradijsje met alle mooie winkeltjes, tentjes en bootjes. 

Nu ik dit verhaaltje typ, lig ik op een haute plank met een wollen vacht over me heen. Ik hoor geritsel boven mijn hoofd... ik vraag me erg af wat het kan zijn, misschien een muis? Ik hoor nu gepiep.... dus mijn guess was right..

Oke niet aandenken, de hond houdt de wacht! 

Waar was ik gebleven, oja in Hoi An! Na twee dagen toeren, regelen, shoppen en wandelen gaan we met de trein terug naar Ho Chi Minh. De trein is prima! We hebben de twee bovenstste bedden in een cabine met vier bedden. Er slaapt nog een ander Vietnamees stel in de kamer, ze zijn heel aardig en rustig, totdat de man later blijkt te snurken;). 

We krijgen zelfs een maaltijd in de trein, die nog lekker is ook. Daarna kijken we naar de onwerkelijke heldere groene rijstvelden en vrouwen met mooie rieten hoeden en de mooiste gekleurde kleren die voorbij glijden. De route is prachtig, ook als de zon ondergaat en de kleuren langzaam steeds meer verdwijnen nadat eerst de mooie roze en oranje schouwspellen zich vormen aan de hemel, worden we eventjes stil.

De aankomst tijd was 2 uur s’middags stond op ons ticket. Wanneer ik net de slaap te pakken heb in de gammele trein, wordt ik heen en weer geschut en wordt er onder mn voeten gekieteld. Pieter staat vrolijk naast mijn bed: “opstaan, we zijn er!”. Pff die had ik niet zien aankomen, dat we er al om half 6 zouden zijn. S’ochtends moet ik eerst even mijn ontbijtje en mijn koffietje hebben gehad voordat ik kan praten. Dus stil en met mijn beruchte “roos-is-net-wakker-blik” pak ik mijn spullen en lopen we de trein uit. Met de taxi gaan we naar het hostel, die blijkt alleen nog dicht te zijn. We besluiten te gaan ontbijten bij een bakkertje in de buurt! Ho Chi Minh slaapt nooit. Zelfs om 6 uur staan er overal kraampjes en lopen overal mensen. Gek hoe het leven hier altijd doorgaat. 

Die dag regelen we veel voor ons vrijwilligers-werk, onze vluchten en andere praktische zaken. 

In de avond gaan poolen en lekker Vietnamees eten (voor pieter is dat pizza). 

Na vier hele mooi en soms wat heftige  weken Vietnam en stukje Cambodja gaan we de derde van maart beide de hele andere kant op. Ik zal via Kuala Lumpur naar Kathmandu vliegen en Pieter via Hong Kong. 

We starten een wedstrijd; wie oh wie is het eerste in het hostel in Kathmandu?????

Helaas moeten we de wedstrijd skippen, want Piet zijn laatste vliegtuig komt zo’n 8 uur later aan dan die van mij.

Mijn vlucht naar Kuala Lumpur gaat goed. Ik heb een nachtje in een hostel dichtbij het vliegveld geboekt. De volgende ochtend sta ik vroeg op voor mijn vlucht naar Kathmandu, na een prachtige zonsopgang in Maleisië en een goede vlucht naar Kathmandu, kom ik om half 3 aan. Wanneer ik uit het vliegtuig stap, merk ik meteen hoe anders het hier is in dit meer West-Aziatische land. 

Het land is prachtig, midden tussen de mooiste bergen. Helaas kan ik Mount-Everest niet zien vanwege bewolking. 

Het vliegveld is extreem klein. Bij immigratie, handbagage check en bij de bagageband staan enorme rijen mensen. Wat het gekke is is dat je het idee hebt dat je tussen allerlei verschillende nationaliteiten staat, van midden-oosten achtige mensen, chinezen, meer Indiase achtergronden en dan nog de Zuid-Oost Aziatische culturen. Later legt mijn driver, die me naar het hostel brengt, uit dat Nepal een bevolking heeft die vanuit  vele hoeken is ontstaan. In de grote steden leven al deze verschillende roots samen, maar in de kleine dorpjes kan je in elk deel van het land zien waar het volk vandaan stamt. Heel bijzonder om deze verscheidenheid van de bevolking te zien. 

Kathmandu ligt in een vallei, vandaar dat het eigenlijk Kathmandu Vally wordt genoemd. 

Het is een echte lekkere chaotische, vol met smok en stof gevulde stad. Er rijden hier wel meer jeeps en grote motoren dan scooters, maar dat is ook wel logisch als het land voor het grootste deel uit bergen bestaat, dan heeft je scootertje niet zoveel zin;)

We slapen is het centrum, Thamel. Hier heb je duizenden North Face, outdoor en souvenirs winkeltjes. Sommige zijn zo smal dat je er amper kan draaien en sommige zijn zo laag dat je moet gaan zitten. Het oude centrum heeft een leuke en knusse sfeer met alle gebedsflaggetjes overal en alle winkeltjes en eettentjes. We hebben zelfs een bakker met stroopwafels hier gevonden!

De kleine straatjes laten door de vele kuilen en hobbels bijna geen auto’s toe, wat het minder druk maakt. Ook in deze hoofdstad zijn veel westerse tentjes, dat is denk ik overal in elke hoofdstad. Wel zitten er ook veel locale goede restaurantjes. Alles heet hier iets met Mount Everest, echt hilarisch waarvoor ze het allemaal gebruiken, van Mount Everest Tandpasta tot de Mount Everest Simkaart met met bereik op de Mount Everest (ben benieuwd ;).

Ik eet de Nepalese specialiteit momo, als ik wacht tot Pieter aankomt. Het is kip, buffel of groenten gehuld in deeg dat wordt gestoomd. Echt super lekker! Voor de rest zijn curry’s en naanbrood de meest gegeten gerechten hier. 

Pieter komt rond 11 uur aan, de volgende dag gaan we samen de winkeltjes bekijken en vergaderen met de united world schools organisatie. Dit is de organisatie waarmee de Diyalo Foundation Netherlands (de organisatie waarmee ik mijn project doe) samenwerkt. Leuke aardige jongen is onze contactpersoon. Hij komt zelf uit een kans arm dorpje maar heeft zichzelf toch in zo’n grote organisatie weten te laten werken, erg knap! 

De een na laatste dag in Kathmandu staan we vroeg op. We willen vandaag de sunrisetoer gaan doen. We worden om half 4 opgehaald en rijden met een busje voor twee uur. Daarna moeten we nog een half uurtje een berg op klimmen. Het uitzicht wat we dan hebben is echt adembenemend mooi. Hoe langer we daar staan hoe verder we kunnen kijken en hoe meer enorme bergpieken we te voorschijn zien komen! Momentje om nooit te vergeten. Het is er enorm koud, maar de kleuren, het uitzicht, de bergen en de fluitende vogeltjes maken dat allemaal weer goed. 

Rond een uur of 8 gaan we naar een klein hotelletje op de top van de berg, daar eten we een goed ontbijt, want van daaruit starten we de 5 uur durende wandeltocht. 

De wandeltocht is prachtig. Overal om je heen, door het heldere weer, kan je de witte bergtoppen zien. We lopen door kleine dorpjes en overal begroeten we mensen met een beleefde Namaste. De mensen zijn prachtig hier, in de dorpjes dragen de vrouwen de mooiste gekleurde pakken, die uit een jurk en een wijde broek bestaan. Ze hebben bijna allemaal piercings in hun neus, sommige immens grote dat je je helemaal doodschrikt haha. Overal lopen geitjes en de heilige koeien. Ze eten hier geen koeien, er staat zelfs straf op als je een koe dood. 

We stoppen bij een aantal tempels en drinken een drankje bij een mini barretje. De man van de bar noemt zichzelf Mister Bean en we leren hem kaarten. Op een gegeven moment tijdens de wandeling zijn we zo hoog dat we de hele Kathmandu Vally kunnen zien liggen! Heel gaaf om te zien.

Na die wandeling zijn we dood moe, we regelen die dag verder wat dingetjes en gaan lekker eten bij Buddha ( een leuk restaurantje) en drinken een Everest Beer samen met Pepijn. Een andere vrijwilliger uit Amersfoort die net aan is gekomen. 

De 8 ste van maart beginnen we echt aan onze eerste ervaringen met het project. Eerst vliegen we met een klein propeller vliegtuig naar een wat groter dorp, Tumlingtar. Tijdens de vlucht zien we de Mount Everest liggen, heel gaaf! Vanaf hier rijden we verder in een defender jeep naar een klein dorpje ergens op een top van een berg. De wegen die we met de jeep rijden zijn wegen die eigenlijk alleen voor traktoren bestemd zijn en drie maanden oud zijn. Wanneer we en tijdje hebben gereden, zien we dat we echt in een hele andere wereld zijn beland. We rijden door kleine dorpjes van 3 tot 10 huizen. De huisjes bestaan uit klei, riet en soms golfplaten. Ze zijn allemaal prachtig sterk en handig gebouwd. Alle eigenaardige en handige trapjes, maken ieder huisje anders. Overal lopen kinderen rond in weides met koeien en geiten. En overal zitten oude boertjes te genieten van de zon. 

We nemen onderweg twee oude herders mee, die we naar hun geiten brengen. We rijden ook nog een deel van de weg door de rivier. Dat was wel even spannend! Maar wel heet vet. 

Net voordat we bij het dorpje aankomen, stappen er nog twee kinderen in de auto. Ze kijken steeds nieuwsgierig achterom. 

In het dorpje waar we aankomen zit ook een school van united world schools. Wij gaan daar een dagje meelopen en twee dagen in het dorpje slapen. Dikkis is een Nepalese jongen die daar als stage voor zijn studie lesgeeft. We slapen in het huis waar hij ook slaapt en lopen een dag met hem mee. 

Als we aankomen gaan we eerst lekker wat eten en laat hij ons het dorp zien. Het dorp bestaat uit zo’n 10 huizen en ligt op de top van een berg (voor nepalese begrippen heuvel;) Om ons heen zie je steeds hogere bergtoppen oprijzen en het uitzicht is waanzinnig. 

De mensen hier hebben geen douch, geen matrassen, geen keuken of iets anders dat wij gewend zijn. Ze wassen zich met water uit de rivier, drinken dit water, slapen op houten planken en koken op een vuur. Ze leven van de gewassen in de tuin, de melk van koe en het vlees van de geiten en de kippen. Het eerste grote dorp is al 2 dagen lopen, 1 keer in de week lopen de vrouwen daarheen voor de markt. Dan doen ze inkopen in luxe producten, als kruiden, kleding, kookgerei ect. 

Na een mooie wandeling, is onze gastvrouw terug van de markt en kunnen we onze slaapplek bekijken. 

Het is een huisje van klei en golfplaten. Een van de beste huizen uit het dorp. De onderste verdieping bestaat uit de keuken en eetkamer in één. Ze maken een soort gasfornuis van klei, door twee gaten te maken in de overdekking van het vuur. De gaten zijn groot genoeg voor het vuur om er doorheen te komen, maar te klein om de pannen er doorheen te laten vallen. Prachtig hoe ze daar op kookt. Er staan allerlei kannen met water en bakken met rijst en groenten. Je zit op rieten kleden als je eet, het hele huis heeft geen bank of stoelen. De boven verdieping bestaat uit vier slaapkamers, waarvan wij er één hebben. Ons bed bestaat uit vier houten palen en een houten plank met een dekentje erop. Wel krijgen we een extreem dikke vacht als deken, heerlijk warm! 

De drie dagen dat we daar zijn krijgen we elke ochtend verse thee met verse melk van de koe! Super lekker. We ontbijten met rijst en curry, lunchen met bonen en noedels en ei en in de avond is het rijst met curry, wat groenten en vlees. Je drinkt de hele dag door gekookt water, want je kan hier geen verpakte waterflessen kopen. De gastvrouw is super lief en het huis ruikt de hele dag lekker naar de lekkerste kruiden en je hoort steeds iets pruttelen op het vuur. Rond 4 uur maken ze hier een soort popcorn van verse nog niet helemaal rijpe maïs waardoor je de pitten makkelijker kan eten. Heel lekker. 

De dag dat we meelopen op de school kijken we eerst wat lessen mee met Dikkis en praten we met de directeur. Leuk om de kinderen zo enthousiast te zien. Het idee van Dikkis is om de kinderen meer hoop en een droom te geven. De meeste kinderen uit dit dorp zijn nog nooit buiten het dorp geweest en hun ouders vaak ook niet veel verder. Het enige dat ze kennen is een toekomst als traktordriver, boer of ergens in de bouw. Ze weten niets van de wereld of het land om hen heen, de kans om meer te zien wil Dikkis hun geven. 

Na de klassen te hebben gevolgt, helpen we de directeur met de buitenkant schilderen van het gebouw. Ze hebben namelijk sinds een paar maanden een nieuw school gebouw! Super leuk om te doen! 

De laatste avond krijgen we zelf gemaakt rijstbier. Aparte smaak, maar leuk om te proberen.

Na twee dagen komt de jeep en gaan we op weg naar Mude. 

De weg naar Mude is vol hobbels en bochten, we voelen ons net twee stuiterballen. De weg is één modderpoel door de regen van gister. (We hadden echt extreem heftig onweer de laatste avond, de aarde trilde, wel beetje spannend;)

Wanneer we weer de rivier moeten passeren zegt de driver; “out, washing, you out, i washing”. We kijken hem een beetje onbegrijpend aan, maar gaan er toch uit. 

Het blijkt dat hij de auto wil wassen in de rivier. Hij haalt zeep en bakjes tevoorschijn en gaat de hele auto langs, vanbinnen en vanbuiten.  Na een uur gaan we door, nog steeds op de modderige en hobbelende wegen, dus we snappen de zin van het wassen niet helemaal, maarja gewoon accepteren haha. Soms begrijp je hier niet alles, accepteren en loslaten zeggen we dan.

Gister zijn we met weer een hele vieze jeep in Mude aangekomen. Het is een groter dorp, met meer winkeltjes en faciliteiten. We slapen bij de Educational Officer. Het huis heeft een winkeltje met allerlei school spulletjes, daarna een gezellig keuken waar door de liefste vrouw van de wereld elke dag voor ons en andere vrijwilligers wordt gekookt, en met een trapje omhoog kom je bij ons kamertje. We hebben nu wel een matras dus dat is wel erg fijn. Ook al vondt ik die twee dagen back to the basic leven erg reflecterend over mijn eigen leven en het leven dat ze in het dorp leven. Het is zo anders, nu weet ik echt wat voor luxes ik heb en hoe blij ik daarmee mag zijn. Maar ik zie ook hoe deze mensen veel blijer zijn met minder, hoe relaxt en gezond ze zijn. Dus wat is nou luxe denk ik dan? 

Verder gaf het me erg een gevoel van verschil, van een spleet tussen onze levens, doordat de verschillen tussen mijn leven en hun leven zo groot zijn. Ik voelde me dan soms een beetje een indringer met mijn dure kleren, mijn kans om te reizen en alle andere kansen zoals school die voor mij zo vanzelfsprekend zijn.

In ons huisje in Mude lopen de hele tijd schattige meisje binnen die met ons willen kletsen, ze spreken echt al mooi Engels en vinden dat leuk te laten horen! 

We eten met de drie andere vrijwilligers hier, nog een leraar, de directrice, de lieve kokende vrouw en de schattige meisjes. 

Vanaf morgen gaan we beginnen met ons project. We gaan eerst de speelplaats bouwen in de twee weken van de examens en daarna gaan we sport/teambuilding-activiteiten organiseren in de laatste twee weken, want dan hebben we de attributen daarvoor af en zijn de kinderen weer bezig met een normaal rooster! 

Ergens deze dagen gaan we naar het internet café om onze facebookpagina te starten met wat kijkjes achter de schermen voor de sponsors! 

Ik blijf ook elke week een verhaaltje posten hoor! 

Tot snel lieve lezers! Ik ga beginnen aan mijn volgende avontuur! Ben benieuwd...:)

Liefs uit Nepal.