Wat nieuwe verhaaltjes (foto’s komen iets later)

Happy new vietnamese year! 

De laatste keer dat ik jullie schreef zat ik in een verschrikkelijk busje, met veel te veel mensen, zweet, tassen en geen airco, nu zit ik tussen de zuchtende zusters, infusen en flirtende dokters. Hoe ik hier weer ben beland komt later, nu eerst even de rest van mijn weekje.

Die busrit werd een ramp. We kwamen veel te laat aan, waardoor we niets meer konden doen in Phnom Phen (hoofdstad Cambodja). De bedoeling was 10:00 uur vertrek en 14:00 aankomst. Nou dat werd 18:00. We hebben nergens gestopt om te lunchen of te plassen en zijn helemaal gaar als we in Phnom Phen aankomen. Het plan is dus naar het hostel gaan en eten. Het hostel is leuk en ligt in een gezellige straat. We eten in een leuk tentje met heerlijke salades. Phnom Phen is een leuke stad: het heeft een gezellig sfeertje, mooie huisjes en de mensen zijn super aardig. 

We lopen rond door de stad voor een uurtje en komen langs wat high lights, zoals de grootste boeddhistische tempel, een speciaal park, de rivier die door de stad loopt en veel scholen. Overal zien we fietsers met extreme fout gekleurde knuffelberen. En dan niet even 2 knuffelberen, nee wel 50 knuffelberen even groot als mijzelf opgestapeld en overal aanhangend. De mannetjes fietsen slingerend tussen alle mensen door, alsof het niets is. Hilarisch gezicht.  

Onze planning was vandaag naar de killingfields te gaan. 

Dat is zijn plekken waar rond dezelfde tijd als de vietnam oorlog, een van de gruwelijkste dingen plaats vondt die je je maar kan voorstellen. 

We hadden veel backpackers erover gehoord en wilde er graag heen, maar omdat ook onze bus van de volgende dag was vervroegd, hadden we totaal geen tijd meer. Nog steeds baal ik ervan, ik had graag de verhalen met mijn eigen ogen willen bekijken. Ik vindt dat een soort must als je in landen komt met zo’n zware geschiedenis, om je er een beetje in in te leven. 

We hebben er wel wat dingen over opgezocht en gehoord van andere. Dus een kleine geschiedenis les kan ik toch nog wel geven (zoals ik in mijn vorige bericht had beloofd). 

Nadat cambodja onafhankelijk was geworden van de fransen en ze ook doelwit werden van de bommen van de Amerikanen, kwam er een man aan de macht die een totaal debiele denking had over de macht nemen en de manier van besturen.

Hier is een stukje uit een artikel dat het een beetje samenvat;

De Rode Khmer, onder leiding van Pol Pot, installeerde meteen een absurd regime nadat de Amerikanen waren vertrokken dat leidde tot hallucinante situaties en dat uiteindelijk het leven heeft gekost aan vermoedelijk een kwart (!) van de eigen Cambodjaanse bevolking. Pol Pot voerde een maatschappijmodel in dat hij zelf had bedacht. Het moest een agrarische samenleving worden en dus werden alle mensen uit de steden verdreven en moesten ze op het platteland gaan werken. Het moest een niet-kapitalistische samenleving worden en dus schafte hij geld af en verving het door ruilhandel. Het moest een seculiere samenleving worden en dus schafte hij de godsdienst af en liet hij zowat alle boeddhistische monniken vermoorden. Van de 60.000 monniken overleefden er naar schatting slechts 500 de afslachting.

Maar daarnaast had hij ook schrik van iedereen die ook maar een beetje intelligent kon zijn. En dus liet hij die ook vermoorden. Al wie een andere taal sprak, of zelfs maar een bril droeg, was potentieel intelligent en werd dus om het leven gebracht.

Vanaf Phnom Phen wilde we eigenlijk vliegen of met de trein naar Hue in Vietnam, om vanuit midden-Vietnam naar het zuiden te reizen. Helaas zijn alle vliegtickets veel te duur, vanwege nieuwjaar (iedereen gaat dan naar zijn of haar familie, dus veel vraag) en de treinen zitten helemaal vol. Dus het wordt de bus vanaf HCMC. Ho Chi Minh is helemaal leeg, en dan bedoel ik echt helemaal leeg. Het is is rustiger dan Utrecht. Heel gek, om door zo’n enorme stad te lopen zonder de chaos en de drukte, de toeters en de alle rijdende kraampjes. We lopen door de stad, na een tijdje komen we op een plein, waar wel veel mensen zijn. Het is een soort nieuwjaarsboekenmarkt. Overal hangen allemaal vlaggetjes en iedereen draagt de mooiste vietnamese tradionele kleding, alles met de mooiste kleuren en patroontjes! Ik wordt er helemaal gelukkig van. 

Piet wordt soms helemaal gek van mijn “ge-oooh, aaah, kijk die dan, oh nee die is nog mooier, hoe gaaf, wauw, ik hou hier echt van, wat vindt jij nou?”.

De 22 uur durende busrit naar Hue was beter dan we hadden verwacht, tenminste dat dachten we eerst. Later blijkt Pieter aangestoken te zijn door de zieke vrouw naast hem, waardoor we nu al 4 nachten in het ziekenhuis slapen en Pieter een ernstige keel infectie op heeft gelopen die zijn hele lichaam op overlevingsmodus zette: overgeven, rillen, 45 graden koorts, zweten en niet eten. Het was verschrikkelijk hem zo te zien. 

Nu is hij beter en moet hij alleen zijn antbiotica kuur afmaken in het ziekenhuis.

Pieter werd niet meteen ziek. 

In Hue waar we aankwamen na de busrit hadden we een paar hele leuke dagen. Ons hostel was super gezellig! Elke avond hadden we family dinner! Wat echt super leuk was. Dan ging het hostel koken en aten we met alle mensen die er werkte en de gasten samen op de grond met allemaal bakjes met lekkere groenten, vlees en tofu’s . Je kreeg een bakje rijst en steeds vulde je je bakje weer met een nieuw hoopje rijst en een nieuw gerechtje! Super leuk om elkaar en de Vietnamese keuken te leren kennen.

We gaan een dag fietsen door het mooie plaatsje en we gaan een dag toeren door het National Park. Wauw wat was die route mooi. Soms leek het wel of we in de woestijn waren, en soms reden we dwars door de schaduwrijke jungle! 

Echt geweldig! 

Pieter kreeg hier wel wat last van zijn keel, maar ach komt vast door de airco dachten we. 

Van Hue naar Hoi An (waar we nu zijn) loopt een prachtige pass langs de kustlijn en door een bergpass. Het heet de Hoi van Pass. 

We willen deze weg afleggen bij scooter. Via een bedrijfje regelen we dat onze grote backpack’s worden vervoerd naar Hoi An per auto en ik op de scooter en Pieter op de semi-automatic, gaan we op pad om deze weg af te leggen. Na zo’n tien minuten valt de motor van Piet steeds uit, gelukkig zat bij dit bedrijfje goede Insurance, dus bellen we het bedrijfje op en ze komen op een goede motor aanrijden en nemen de kapotte weer mee terug.

De route is geweldig, misschien wel één van de leukste dingen die ik heb gedaan tijdens mijn reis. Onderweg stoppen we bij de elephantcave. Daar zwemmen we en koelen we even af. 

Op de helft, net voor de bergpass, gaan we lunchen bij een visrestaurant waar ze de vis gewoon vangen waar jij bij staat en dan eet je het zo vers als maar kan op. Echt geweldig. Het was zo lekker! En het uitzicht was echt adembenemend. Het restaurantje lag aan een lagoon, aan de overkant van de lagoon zag je de bergpass liggen. Zo machtig mooi, er hing mist wat het nog sprookjesachtiger maakte.

Wanneer we bijna bij de top van de bergpass zijn rijden we in de wolken. Dat was zo gaaf! Vooral toen we net ervoor zagen hoe we echt in die dikke massa reden, net alsof je een enorme suikerspin in reet. 

Het was echt opeens donker en koud, na een tijdje hadden we de wolken gepasseerd en waren we hoger dan de wolken. We keken neer op de witte dikke wolken die door de vallei stroomden, en daarachter naar de prachtige oceaan. 

Uniek momentje. 

Als we in Hoi An aankomen gaan we lekker eten en een biertje drinken.

Die avond wordt piet voor het eerst ziek. Hij heeft een ontzettend nare hoest en pijn overal. 

De dag erna gaat het iets beter, we nemen een massage en kijken een beetje wat leuk is hier te doen. 

Die avond wordt hij koortsig en voelt hij zich heel slecht. We bedenken dat hij misschien dengue kan hebben. Omdat de symptomen hetzelfde zijn en we bij de hike bij het national park helemaal waren besprongen door muggen. 

We besluiten de volgende ochtend naar de dokter te gaan. 

Daar worden er testen gedaan op dengue en  malaria, maar beide heeft hij niet. Ze denken gewoon griep. Dus krijgen we inboprufen mee.

Die dag ligt hij verder in bed. Ik besluit naar het oude centrum van Hoi An te gaan, een prachtig oud stadje. Het is tijdens de oorlog bijna helemaal onaangetast gebleven, dus de huisjes stammen nog uit de tijd van de fransen wat het een mooi sfeertje geeft. De Vietnamese lichtjes overal maken het een soort sprookje. Overal stromen riviertjes tussendoor, met honderden houten bootjes met allemaal gekleurde lampionnetjes.

Ik koop wat souvenirs en haal wat te eten, super  lekker lokaal gerechtje! (Zie foto’s).

Als ik terug kom gaat het eventjes heel goed met Piet, maar na een dik uur gooit hij alles wat hij in zich heeft eruit (en hij had al niets gegeten) en gaat ontzettend trillen en shaken. Ik maak me zorgen. Hij heeft kippenvel en zweetdruppels over zijn hele lichaam tegelijk. Dit is niet goed. 

Onze super lieve speciale en behulpzame hostel eigenaar, Duong, helpt me. Hij regelt een taxi en gaat mee naar het ziekenhuis. 

Hier constateren ze een keelinfectie. Het een wat meer Aziatische ziekenhuis, met bedden overal. Iedereen ligt, schreeuwt, loopt en praat door elkaar. Heerlijke Aziatisch, maar niet zo fijn voor een ziekenhuis. Beetje lastig om medische begrippen uit te beelden.

We krijgen antibiotica mee en gaan terug naar het hostel. 

Het lijkt iets beter te gaan die avond. We gaan lekker slapen want dat is het beste. Maar dan wordt ik midden in de nacht wakker van ontzettend hard getril en geklappertand naast me. Piet is echt kokend heet en rilt en zweet als een gek. Opeens staat hij op en moet overgeven als een gek, terwijl er al twee dagen niets ingaat. 

Dit is echt niet goed denk ik. Ik loop maar beneden maak de hostel eigenaar wakker en zeg dat ik naar het internationale ziekenhuis moet, omdat pieter niets van zijn medicijnen opneemt. Hij vindt dat ik gelijk heb. Hij belt een vriend, schrijft op tien briefjes zijn nummer en duwt die in elke zak die ik heb en stuurt ons naar het ziekenhuis. 

Op de spoedeisende-hulp worden we goed geholpen en Piet wordt opgenomen. Hij moet zijn antibiotica via infuus binnen krijgen en er moeten meer testen worden gedaan.

Dit wordt zijn vierde dag kuur en we zijn heel blij dat het aanslaat en hij weer gezellig kaart, kletst en zijn bekende grapjes maakt. Ziek zijn is gewoon iets wat echt niet wilt in een land als dit. Die ziektes, dokters en methodes zijn hier allemaal anders en Piet zal nooit zeggen dat hij naar huis wilt... echt nooit. Maar zelfs hij had een moment waarop hij gewoon even de zekerheid wilde van de Nederlandse vertrouwdheid. 

Dankzij Doung hebbem veel goed kunnen regelen. Hij heeft mij overal heen gebracht en vroeg elke dag hoe het met pieter ging. Ik heb nog nooit zo’n behulpzaam en lief persoon ontmoet, dat ik er echt emotioneel van werd. Zonder hem had ik echt niet geweten wat ik soms had moeten doen. We gaan hem een mooi bedankje geven. 

We hebben besloten om in Hoi An te blijven totdat we naar Ho Chi Minh gaan om naar Nepal te gaan. 

Pieter moet aansterken en Hoi An is echt een hele mooi, gezellige en chille plek om wat langer te zijn. 

We nemen de 1ste van maart de trein naar Ho Chi Minh, die door de prachtige natuur van Vietnam rijdt, zo zien we toch nog wat van Zuid-Vietnam. 

Vanaf HCMC gaan we naar Nepal, en gaan beginnen aan het project waar ik al zo lang mee bezig ben, zo gek om er ook echt bijna aan te beginnen. Maar ik heb er heel veel zin in! Ik heb mijn doel bereikt door vele van jullie lezers, dus heel erg bedankt nog een keertje daarvoor! 

Ik heb net samen met Doung onderbroeken voor Piet gekocht (we denken dat een deel van zijn onderbroeken gestolen zijn, door de wasserette, tja merken willen ze graag verkopen hier) en ga nu terug naar het ziekenhuis. 

Nog 1 nachtje in het ziekenhuisbed slapen en dan eindelijk uit alle piepjes, huilende baby’s en vies ziekenhuis eten! 

We kunnen beide niet wachten! 

Ik zal jullie nog even schrijven in het vliegtuig naar Nepal.

Gek, dat is alweer mijn laatste bestemming. Wat gaat de tijd snel! 

Nog een gelukkig Vietnamees Nieuwjaar allemaal, en tot over een klein weekje! 

Liefs 

Ps: je kan door heel Vietnam op elke hoek van elke straat stokbrood kopen met la vache qui rit, verse groenten, munt en allerlei soorten sausjes! Super lekker en het lijkt net of je in Frankrijk bent!