Eerste indrukken

Filipijnen!

Nu dik een week in de Filipijnen, helaas minder gezien dan in een week in Indonesië... maar dat is nou eenmaal hoe het hier gaat.
Reizen kost je hier namelijk veel meer tijd en geduld. De bussen gaan niet elke dag, en ook niet elke dag waarop ze wel zouden moeten rijden. Ook ben je met vliegen afhankelijk van welke dag, week en vanaf welke plek je vliegt voor de prijs.
Ik begon mijn reis met een aantal dagen in de hoofdstad Manila. Een ervaring die ik niet had willen missen, waar ik nog vaak zal komen in de Filipijnen en waar ik hopelijk niet meer terugkom later. Deze stad is namelijk zo anders dan je zou verwachten van de Filipijnen of van elke grote stad in Azië. Tuurlijk zijn de grote steden vaak heftiger, duurder, minder mooi, minder zoals identieke cultuur en minder aantrekkelijk voor backpackers, maar Manila is toch anders.
Ik heb natuurlijk nog niet veel andere grote steden gezien in Azië, maar ik denk dat ik kan begrijpen wat mijn mede-backpackers me vertelde. Ze vonden Manila een hele andere sfeer hebben. Vooral doordat het zo ontzettend vol staat met wolkenkrabbers, kantoren en fastfoodketens. Je ziet geen oud centrum of Filipijnse cultuur hier terug. Dat maakt je aankomst hier heel verwarrend. Je ziet tussen alle grote, luxe en dure gebouwen overal wel een krot tussen staan, wat dan een huis moet voorstellen.
Op mijn eerste dag in Manila ging ik samen met twee meisjes naar Chinatown. Dit zouden we met de metro doen en daarna met de taxi terug. Het lopen naar de metro begon al indrukwekkend. Je loopt door extreem brede straten, met duizenden lopende, fietsende, scooterende, rijdende en half niet meer levende mensen kriskras door elkaar heen.
Bizar.
De metro is nog raarder. Het is een geduw, getrek en geschreeuw voor het kaartjes kantoor. En wanneer de metro komt, en de deuren opengaan duwen en trekken alle mensen zich een weg in en uit een metro, waar eigenlijk helemaal niet iemand meer in of uit kan. Zo ontzettend vol.
Na een kwartier stopt de metro. Ach gebeurd vaker zegt iedereen. Wij nemen het maar voor gewoon en wachten. Wanneer we een uur wachten, beginnen we een beetje gestresst te raken, want we willen wel op tijd in Chinatown aankomen. Een lieve vrouw naast ons zegt dat we daar niet op moeten hopen.
Dat is trouwens echt iets wat ik hier heb gemerkt. De mensen zijn hier niet echt gewend aan toeristen. Maar ze willen je wel heel graag zo fijn mogelijk laten voelen in een grote gekke stad als deze. Zo ook deze vrouw.
Gelukkig stond de metro stil net voor een perron, dus we stappen hier uit en besluiten terug te lopen.
Dit was geen slechte keuze. Want we zien tijdens deze wandeling super veel van de stad. Van wijkjes, tot kantoorpanden en tot de slums.
Ja de slums. Die zijn wel echt heavy. Eerst zie je het, neem je het in je op en kan je het buiten je houden. Maar na een uur door de slums wordt het wel erg heftig.
Ik raak een beetje uit mijn doen ervan. Al die mensen zonder benen, amper kleding aan, kinderen zo vies dat je amper ziet dat ze jong zijn, huizen die eigenlijk geen huizen te noemen zijn en dan nog het meest het feit dat ze zo ontzettend liefdevol zijn, alleen maar lachen en elkaar helpen.
Dit laatste feit raakte me heel erg. Ik vondt het heel confronterend dat deze mensen zo ontzetten stralen ondanks de omstandigheden waarin ze leven. Ik voelde me heel erg ver van deze mensen afstaan, en schuldig ergens over het feit hoe ik hier als rijke toerist een beetje kwam rondkijken.

In de avond drinken we een Filipijns biertje en kletsen we met de hostel eigenaren, van het super gezellige hostel waar ik hier zit in Manila. Het voelt echt als je thuis als je hier zit, alle mensen die hier werken, de gasten en de familie die het heeft opgezet zijn super!

De volgende dag wil ik met Paul, Scott en Backy (een Nederlander en twee leuke Engelse mensen waarmee ik veel optrek in het hostel), naar de Taal Vulkaan gaan.
De weg naar de vulkaan zal zo’n 5 uur duren, dus we moesten vroeg vertrekken.
Het zou tien minuten taxi zijn, 3 uur bus, uur boot en dan nog drie kwartier met paardenwagen.
De taxi duurt dik een uur, omdat de taxi chauffeur verdwaald in de slums. En we door mensen terug moeten worden geleid met de auto, omdat blijkt dat de weg niet echt zo loopt als google maps beweerd. Tja de slums houden zich niet aan regels van straten.
Als blijkt dat we de bus hebben gemist en nog drie kwartier op de bus moeten wachten. Bedenken Paul en ik dat we dat sowieso niet voor het donker gaan redden en dus niet naar de vulkaan kunnen. Wij Nederlanders besluiten naar ons onderbuikgevoel te luisteren en naar de markt te gaan in de buurt en naar de volleybalclub in de stad.
De twee Engelsen gaan wel door met de tour.
Paul en ik bedenken de hele dag hoe het zal gaan lopen met de twee Engelse en de vulkaan. Zelf hebben we een super leuke dag, en aan het eind koken we super lekkere wokgroenten met noodles in het hostel van wat we op de markt hebben gekocht! Eindelijk groenten! Ze eten hier zoveel vlees, echt normaal. We hadden het nodig haha.
Als we heerlijk aan het eten zijn, komt de eigenares van het hostel met de telefoon in haar hand naar me toe lopen. Iemand aan de telefoon voor mij.
Het blijkt Scott te zijn. Backy en Scott zijn pas net ( 7 uur) aangekomen in het dorpje van de Vulkaan, te laat om de tocht voort te zetten en moeten daar overnachten. Ik en Paul kijken elkaar veelbetekenend aan. Amazing. Geeft toch wel goed gevoel als je een goede keuze maakt.

De 15de komt pieter aan op Manila! Na een ochtend lekker niks doen en een hele dikke knuffel na 2,5 maand. Gaan we samen naar de mall en een beetje rondlopen door Manila.
In de avond hebben we de bus naar het Noorden.
Het is een vermoeiende rit, maar zeker de moeite waard. Wanneer we om 6 uur Banaoe binnen rijden, zien we de zon opkomen achter de bergen en is heel de bergketen omgeven in een rood/geel/roze gloed.
We gaan met een jeepney (zie foto’s) naar het dorpje hoger in de bergen, Batad. Hier is geen bereik, weg of iets van leven te vinden, behalve dan de bewoners van het dorp.
Net voor het dorp worden we afgezet en moeten we verder lopen, het dal in naar het dorpje.
Ontzettend mooie en zware route wanneer je 9 uur in de bus zat en dan een 12 kilo backpack en een 7 kilo daypack mee moet nemen. Maar wel extreem gaaf.
Het uitzicht vanaf ons hostel is echt magisch. We kijken over de hele vallei, de rijstvelden en alle kleine huisjes tussendoor. We worden er echt even stil van.
Na een ontbijt gaan we wandelen naar de waterval.
Na ontzettend veel trappen, dunne paadjes tussen de rijstvelden door en mooie uitzichten komen we bij de waterval aan. Zo mooi met alle begroeiing en het water is zo koud, heerlijk. Al het zweet eraf!
Dan snel terug. Want in dit dorpje heb je een avond klok. Je moet voor het donker binnen zijn, en uiterlijk voor 9 uur. Want er zijn geen paden hier, alleen maar richeltjes en trappen. Dat is levensgevaarlijk zonder licht. Vandaar.
We halen het voor het donker terug en gaan daarna lekker van het uitzicht genieten met een huisgemaakte pizza!
( Tja back met Piet, dus minimaal 1x pizza moet er wel ingaan)

De volgende dag gaan we naar het grote dorp terug. Banaoe! We klimmen het hele pad met de backpack’s weer omhoog en daarna verder met een busje. Ook het hostel hier heeft prachtig uitzicht. Zo grappig want je verwacht dit soort landschap helemaal niet bij de Filipijnen. Ik dacht vooral aan zon, zee en strand. Dit zijn echt bergen, zelfs loofbomen te zien. En in de avond is het zelfs aan de koude kant. De rijstvelden van Batad/Baneao horen tot wereld mooiste natuur. En dat is het zeker.
De tweede dag in Baneao gaan we een toch doen. Met een super leuke gekke guide.
Hij gaat ons eerst naar een viewpoint brengen met een tricycle (zie foto’s), vanaf daar wandelen we vier uur terug naar het dorp recht door de rijstvelden die tegen de berg omhoog liggen en daarna gaan we naar de hotsprings!
De wandeling was super gaaf! Lekker vermoeiend, maar echt de moeite waard. Zo mooi. Heel anders dan je van rijstvelden gewend bent.
De wandeling naar de hotsprings doen we samen met een vrouw uit het dorpje waar de hotsprings zijn. Ze verteld ons veel over de dorpjes rondom Banaoe. Wat ze met elkaar te maken hebben, dat er zoveel scholen zijn omdat ze dat heel belangrijk vinden, dat iedereen alles lopend doet omdat er gewoon geen weg is en dat iedereen elkaar kent/helpt/voor elkaar gezorgd, alsof iedereen familie is. Ook leerde ze ons van alles over de kruiden die we onderweg tegenkwamen, wat, hoe, en wanneer ze het gebruiken. Ze liet ons van alles proeven en meenemen naar huis (voor thee, keelpijn en van alles en nog wat).
Super lieve en sterke vrouw. Ze had wel 6 beroepen om de universiteit voor haar kinderen te betalen en ze genoot elke dag zei ze.
Respect.
De hotspring is geweldig. Zo gek om dit bijna kokende water gewoon random tussen de rotsen te zien. Je wilt er echt niet meer uit. Zo lekker.
De avond na de tour hebben we de bus terug naar Manila.
Tja alles gaat hier bijna via Manila, dus we zullen hier nog wel een aantal keertjes zijn.
Na een wat minder soepele busrit, omdat de bus om de zoveel minuten stopt, zijn we terug in Manila. In het zelfde hostel slapen we vannacht. Die dag slapen we voornamelijk en doen we niet zoveel.
Omdat blijkt dat de bus niet meer gaat op zondag, wat wel op zijn schema staat. Maarja accepteren maar, moeten we nog een nachtje blijven. Met een Engels koppel gaan we in de middag naar het instramuros. Dit is het oude centrum van Manila, wat nog helemaal in de staat is van toen de Spanjaarden de macht hadden hier. Gek om je zo in de Spaanse cultuur te wenden, hier midden in Azië. Het is erg mooi met parken, oude burchten en veel Spaanse huisjes.
We eten met z’n alle in het hostel, want Angela maakt de beste Adobo (Filipijnse specialiteit) ter wereld. Iedereen uit het hostel ziet ons genieten, en iedereen besteld, zo hebben we de beroemde Adobo door het hostel verspreid. En ja hoor vanavond besteld iedereen weer.
Ik schrijf dit verhaal nu wachtend op de bus naar Baler. Een kust plaats aan de oost-kust.
Geen zorgen, ook niet in de buurt van de vulkaan die op uitbarsten staat. Die is in het zuiden van het eiland! En dit eiland is groot.
We gaan 6 uur met de bus. Hopelijk een goede rit.
Ik heb zin in de frisse lucht van de kust!

En Oja, meer foto’s komen later. Als ik mijn camera foto’s heb!
(Vergeef me voor mijn slecht foto’s met mijn mobiel;)

Liefs en succes met de storm daar thuis!
Roos

PS. Ooit slapen in Manila? Ga naar Haven Backpackers!