Late Merry Cristmas and a Happy New Year!

Canggu(Bali), Nusa Lembongan en Nusa Penida!

Dit zijn de drie plekken die ik deze week heb gezien. 

Canggu: 

Canggu is een surf plaatstje aan de westkust van Bali. Het is er totaal gericht op het surfleven. Een vriendin van Dana woont voor drie maanden in Canggu, omdat ze hier wordt opgeleid tot surf-instructeur. We vonden het leuk met de kerstdagen hier te zijn en zo het surfleven een beetje mee te leven en met een groep kerst te kunnen vieren.

We namen een guesthouse dichtbij de villa waarin Femke (de vriendin van Dana) woont. 

De man van het guesthouse was zo ontzetten lief en meelevend met ons. Hij verhuurde drie kamers, maar wij waren de enige. We kregen de kamer met het mooiste uitzicht, namelijk over een mini rijstveld en een klein meertje. We sliepen hier drie nachten en elke ochtend bij het ontbijt, konden we genieten van de douw en regendruppels op de rijstvelden, het geluid van krekels, en het wat aparte geluid dat elke ochtend in de tempel gemaakt werd. De man was christelijk, dat was super toevallig dat we precies met kerst bij een christelijk iemand terecht waren gekomen. In Canggu leeft namelijk een kleine christelijke communty. Op kerstochtend, kregen we hierdoor ook het hele gezin van de man op bezoek. Hij liet trots z’n dochter en kleindochter aan ons zien. Mooi om te zien hoe belangrijk familie hier is. Het gaf ons eindelijk een echt kerstgevoel, want dat hadden we daarvoor niet echt. 

De man bleef elke avond op, totdat we thuis waren en wilde ons overal naartoe brengen. Bij het afscheid zei hij dat hij ons heel speciaal en mooie mensen vondt, nou dat vonden wij ook zeker van hem. Dus ga je naar Canggu? Ga naar Sunari guesthouse! 

Op kerst avond aten we met Femke in een hele leuke Indonesische warung. 

Eerste kerstdag gingen we een beetje toeren op de scooter door Canggu en worden we uitgenodigd om op het het surfkamp van Femke kerst te vieren. 

Een Nederlands meisje heeft kaas, kerstkoekjes, kerstmutsen en lampjes mee. We laten de Indonesische surf-instructeur kaas proeven (belegen 48+, lekker standaard).... hij spuugt het meteen uit en zegt: “what it this? Why would you eat something like this” haha. 

We eten pizza met z’n alle en gaan daarna naar een heel gaaf feestje op het strand. We dansen met onze voetjes in de zee, wauw dat was zo gaaf!

Was echt een super leuke ervaring om kerst te vieren! Totdat Dana haar telefoon in zee terecht kwam, hij ligt nu ergens in oceaan. Dat was om zacht te zeggen, minder prettig. Want je telefoon is je alles hier, qua hostels boeken en vluchten regelen en alles. 

Tweede kerstdag werdt hierdoor een regeldag. We moesten de telefoon fixen en een boot regelen voor naar Nusa Lembongan.

We eten weer met het surfkamp. Voor een toetje nemen ze ons mee naar de beste cheesecake ooit. En ik weet dat is totaal niet Indonesisch, maar volgens hen moesten we het proeven. En eerlijk het was echt niet normaal lekker. 

Wat zo gek is, is dat dit plaatsje (en net zoals veel andere plaatsen in Bali) nemen de westerse  populaire vegan/healthy/superfood tentjes de overhand. Ik vindt het raar om allemaal van die hipster tentjes midden tussen de localfoodmarkets en warung’s (Indonesisch woord voor localrestaurant) te zien. 

Je ziet dat Balinezen alles uit de toeristen moeten halen, vooral nu ze het zo zwaar hebben door de vulkaan. 

Nusa Lembongan:

De 27ste gaan we met de boot naar Nusa Lembongan. Dit is een eilandje rechts van Bali.

We gaan met een fastboat. Hele ervaring, net alsof je in een attractie zit. Je gaat heel hard, zit in een soort vliegtuigstoelen en de boot wordt op elke golf een meter gelanceerd in de lucht (voor je gevoel dan;).

Ons eerst hostel lijkt op het eerste gezicht goed te zijn. We huren een fiets hier en fietsen op de eerste dag over het eiland Nusa Lemongan. We drinken wat bij een restaurantje MamaMia. Met super mooi uitzicht over de zee. We gaan naar een ondergronds huis. Heel gaaf om te zien. We fietsen het hele eiland rond, er is zoveel te zien aan mooie natuur en prachtige baaien. Als we terug fietsen in het donker zijn we vlakbij ons hostel even de weg kwijt. We komen midden in een mini sloppenwijk uit. De krotten waarin ze wonen, zijn gemaakt van aangespoeld zeemateriaal, beetje hout en wat plastic platen. De kinderen leven op straat en hebben niet echt een huis of bed. We worden opgejaagd door een hond en worden gelukkig door een man de goede kant op gewezen. Beetje verbijsterd stappen we daarna onder een (zoute) douche. Ja dat was minder prettig aan het hostel. En blijkt onze airco kapot te zijn. Maar wat boeit het, als je ziet hoe de mensen om de hoek van ons hostel leven, is dit helemaal niets.

De volgende dag gaan we kajakken door de mangrove! Dat was echt heel mooi! We waren er al om half negen. Mangrovebos heeft iets sprookjesachtigs. Als we uit de mangrove komen hebben we nog een hele dag voor ons. We gaan verder fietsen. Nu naar de Yellow Bridge die Nusa Lembongan met Nusa Ceningan verbindt. We fietsen over de brug en gaan naar een bekende kliffjump (springen doen we toch maar niet) en naar een Lagoon. Beide super mooi!

Na de hele middag op de fiets nemen we een duik in de zee, omdat het net zo zout is als de douche. Dus dan maar in de zee wassen, dan heb je ook nog mooi uitzicht. We gaan eten met een jongen uit Nieuw-Zeeland. Hij heeft veel mooie verhalen over zijn reis door India en zijn vrijwilligerswerk in Japan. Leuk om zijn ervaringen over vrijwilligerswerk te horen. We gaan vroeg slapen want de volgende dag gaan we naar Nusa Penida met de boot.

Nusa Penida:

We worden gebracht door een man die we bij het mangrovebos hadden ontmoet. Het is een super mooie vaartocht van 20 min. Op Nusa Lembongan worden we door een heel goed Engels sprekende jongen op gevangen. Hij is 20 en heeft al een eigen goedlopend bedrijfje in het regelen van boten en tours voor toeristen. We vragen hem te stoppen bij het politiebureau, omdat we een formulier willen invullen voor de reisverzekering van Dana. 

Het politiebureau is echt lachwekkend bijna. De agenten lopen alleen maar een beetje te eten, te lachen en naar foute tv programma’s te kijken. Ze doen uren over een formuliertje van 6 regels, en maken tussendoor alleen maar grappen. Later horen we dat het handiger is totaal niet met ze te praten, want als je op ze ingaat krijgen ze wat ze willen. Ze willen tijdrekken om geld te kunnen vragen of om te wachten totdat je uit jezelf geld zou geven. 

Wanneer we weggaan en niets geven, wordt er inderdaad niets meer gezegd en geen grappen meer gemaakt. 

Ons eerste hostel in Nusa Penida is een Treehouse. Zonder enig idee wat ons te wachten staat gaan we na het politiebureau hier naartoe. We rijden voor tienminuten alleen maar stijl omhoog over de slechtste wegen ooit. Dan stoppen we opeens, we kijken wat om ons heen, maar zien niets van een huis of iets. 

Het blijkt dat we nog een stuk moeten lopen door het bos voordat we er zijn. Met onze backpack’s gaan we op pad, nog verder de heuvel op naar ons Treehouse! 

Zwetend en puffend komen we aan bij het hostel, maar als we het uitzicht zien valt onze mond open. Wauw. We kunnen het hele eiland bekijken en zelfs Bali zien liggen in de verte in de zee. 

We huren een scooter en vandaag is het plan naar Atuh Beach gaan. Een highlight van Nusa Penida. Het is ongeveer een uur rijden. Als we nog maar tien minuten moeten en we midden op een heuvel rijden valt de motor uit... de benzine is op. (Sorry voor de grove woorden) maar het enige wat we denken is !kut!

Na een kwartier komt er gelukkig een jongen langs, die voor ons, nadat we met handen en voeten hebben uitgelegd wat er aan de hand is, voor ons benzine gaat halen in het eerst volgende dorp. Pfff lucky.

We rijden een stuk door met onze volle tank, maar dan begint het te regenen, hard te regenen. Het wordt donkerder en we horen zelfs onweer. Oke misschien is naar het strand gaan niet de beste optie denken we, als we ook nog voor het donker thuis willen zijn. Want het pad naar het Treehouse is echt onmogelijk te doen in het donker. Teleurgesteld keren we om, om weer een uur terug te rijden. Na een half uur begint echt ontzettend hard te regenen en zien we flitsen van onweer met direct daarna donder.. het is dus heel dichtbij. We besluiten te schuilen onder een voorgevel van een huis. Na tien minuten komt een buurman naar buiten en roept: “come in, come in”. Ook een van de enige woorden die hij Engels kan blijkt later. Deze man is veel rijker dan de rest van zijn buurt aan het huis en de spullen te zien. Zijn vrouw geeft ons vers gesneden papaya en een handdoek. Als twee verzopen katjes zitten we op hun bank te luisteren naar het heftigste onweer dat ik ooit heb gehoord. We horen hoe het inslaat in de zee voor ons. Dat geluid is zo doordringend, je krijgt er kippenvel van. De man is een zeewierhandelaar blijkt. Hij laat foto’s van z’n kinderen zien. En praat trots over z’n vrijgezelle zoon. Uiteindelijk vraagt hij zelfs of ik misschien zijn zoon willen ontmoeten en vraagt of ik in zou zijn voor trouwen. Gelukkig is het opgehouden met onweren. We bedanken ze hartelijk en wagen ons door de regen terug naar ons Treehouse. We krijgen eten van de eigenaar, omdat na het eten terugkomen te gevaarlijk is in het donker. Super lief van hem en we hoeven niets meer te betalen. 

De avond spenderen we in de gezamenlijke ruimte, want ons onderbuikgevoel zegt dat slapen in de donder/bliksem in een boomhut niet echt helemaal ideaal is. We spelen spelletjes en als het minder wordt gaan we eindelijk slapen in onze leuke huisje. 

De volgende ochtend blijkt er een zip-line te zijn van de berg waar ons treehouse staat, naar de parkeerplaats. Wauw, dat was zo vet. Samen met onze backpack’s zip-linen we zo over het bos waar we eerder doorheen hadden moeten klimmen en klouteren. Misschien was slapen in een treehouse niet zo handig in het onweer, maar we gaan het zeker nog een keer doen als we weten dat we mooi weer krijgen. Want de sunrise is geweldig om te zien vanaf je balkon. 

We willen vandaag veel gaan zien, omdat dat gister mislukt was. We gaan naar Kelingking Beach. Een ontzettend mooie beach die je ziet vanaf een hele mooi klif. Het water heeft allemaal verschillende kleuren blauw en je ziet de kracht die het water heeft op de rotsen eromheen. Heel gaaf om te zien.  Het is een helse weg om er te komen omdat Nusa Penida ontzettend slechte wegen heeft, echt heel slecht. Alleen maar keien en hobbels. Heel fijn voor je billen als je op een scooter zit. Maar wat je er voor krijgt is een uitzicht om nooit te vergeten.

We eten die avond met een Duitse jongen, hij raad ons een Tempehburger aan. Wauw dat was zo lekker! Ik ben helemaal fan van Tempeh hier. Nadat ik heb gezien hoe ze hier kippen meenemen in zakken op boten, of in busjes met honderden op elkaar gedrukt.. eet ik toch wat minder graag kip. 

Alles hier zet je aan het denken en alles hier is zo anders dan ik gewend ben. Ook al nemen westerse gebruiken grote delen van dit gebied in Indonesië over, je ziet nog steeds hoe anders deze wereld is. En natuurlijk zou je dingen willen veranderen omdat het onhygiénisch, onveilig of ongezond is, maar ik denk ook we moeten respecteren dat er verschillen zitten tussen onze cultuur en die van hier. En dat we de goede dingen moeten stimuleren en samenwerken tussen de kenmerken van de culturen, inplaats van als westerse cultuur indringen in het leven van deze mensen. 

Dit waren mijn daagjes op de Nusa eilanden en Canggu. 

Nu zit ik op Gili air en ga ik zo oud&nieuw vieren. Zeven uur eerder dan jullie, beetje raar. 

Maar alvast voor iedereen een heel goed nieuw jaar! En bedankt voor alle lieve reacties, hulp en support dit afgelopen jaar! 

HAPPY NEW YEAR! 

Laten we iets moois maken van 2018!

Tot volgende week! (Dan een verhaaltje over new years eve in Indonesië!)